Çocukluğumun geçtiği balkonda, çocukluğumun pembe hayallere daldığı manzarada, derdimizin sadece annemizin bir saat daha dışarıda kalmamıza izin verdiği günleri hatırlamak, eski şarkılarda..

             Büyümek hepimizi ele geçirmiş parmaklıklar ardına saklamış mapushane sanki.. Büyümenin marifet olduğunu sandığımız günleri hatırlıyorum da..Annemizin elbiselerini giyip, rujlarını sürerdik beceriksizce. Sonra aynada gördüğümüz o komik görüntü hoşumuza gider, 'evet büyüdüm ben' der gezinirdik evin içinde. Babamızın o güven dolu kucağında, aldığımız pekiyi'nin gururu ile 'aslan kızım, büyümüşte beni gururlandırıyor' sözleri ile cılız kollarımızı kabartırdık. Herkese yetecek kadar koca bir kalbimiz, koca bir sevgimiz vardı tertemiz..

                Küçük kız; hep çocuk kalacaktık, büyümeyecektik hiç. Büyüdük de ne oldu bak? Biz seninle iyiydik o zamanlarda, severdik herkes, her şey kadar birbirimizi...