Her insan bencildir aslında. Bunu yazmama rağmen ben bile. Hayatta önceliğimizi hep bizizdir. Kendimiz... Her şeyde önce biz gelir. İnsanların önce bizi anlamasını bekleriz. Sonra sıra onları anlamaya gelir. Ama önce biz. Hep ''ben...'' diye başlayan cümleler kurarız. '' ben böyleyim, ben şöyleyim, beni anlamıyorsun, bana bunu yapıyorsun, ben böyle düşünüyorum.'' Hep ben, ben, ben.... Az önce bile bir konuşma da ben dedim. Benim için önemli. Peki sen? Ya senin duyguların, beklentilerin, önemlerin? Niye insanlar bu kadar bencil olmak zorunda? Doğanın bir kuralı mı bu? Ya da insan olmanın?
Benciliz biz fazlaca... Ama bencil olmadan da olmuyor, yapamıyoruz galiba genlerimizde yok. İnsanların bizi anlamasını bekliyoruz, bize değer vermelerini, dinlemelerini... Sevdiğimiz insanların ne olursa olsun yanımızda olmasını istiyoruz; neden, sebep aramadan. Kendi düşlerimizin gerçek olmasını bekliyoruz. Kendi dünyamızı kendimiz yönetmek. Ama kendi istediğimiz kurallarla. Bu da hep mutluluk maddeleri olması lazım ki başaramıyoruz. Sanıyoruz ki, karşımızdaki insanlar bizi anlarlarsa tüm sorunlar çözülür. Mümkün mü bu?
Bu hayatta hiç bir şey tek kişilik değildir. Dostluklar, arkadaşlıklar en az bir kişiye daha ihtiyaç duyar. Tek kişilik aşk ya da evlilik olur mu hiç? Paylaşımlar, acılar, mutluluklar tek değildir. Bazen huzuru bile tek başına bulamazsın. Her ilişki de en az bir insana ihtiyacın varken;neden tek başınaymışız gibi hareket ediyoruz? Neden her insan ''ben'' derken, ''sende'' diyemiyor?
Sanırım bunu başarabilenler, her şeyde istediklerini alabilmenin hazzını da tada bilenlerdir. Bu aralar başarmayı dilediğim, üzerine hesaplar yaptığım konu bu. Şu an pek başarılı olduğum söylenemez ama en azından, yol aramak da beni bir yerlere götürür................................................
